สุดท้ายแล้วไม่ว่าเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์จะไปไกลขนาดไหน แต่สิ่งสำคัญคือใจของความเป้นคนของพวกเรานี่แหละค่ะ หากมีแต่ความเจริญทางวัตถุ เจริญทางการศึกษา แต่ไม่เห็นใจ ไม่รู้จักใจตนเอง ไม่ไว้ใจคนอื่น ใจร้ายใจดำ ความเจริญทางวัตถุเหล่านั้น ก็ไร้ค่า
อยากให้การศึกษาของประเทสไทยเรา ไม่ว่าจะเป็นนักการศึกษาทั้งหลาย หลักสูตรอันแสนวิลิศมาหลา ทั้งหลาย การประเมินภายนอกภายใน ของสมศ. เลิกเอาคะแนน เลิกเอาประสิทธิภาพ เลิกเอาขั้นเอาตำแหน่งเอาเงินมาหลอกล่อซะที อยากให้ทุกอย่างเริ่มที่ใจ เหมือนกัน ถ้าเริ่มที่ใจ เด็กก็สุข ครูก็สุข การศึกษาก็จะพาพ้นทุกข์ สร้างสุขให้กับสังคม
บางทีเราก็ต้องถามตัวเราเองเหมือนกันว่า เอ๊ะ ที่เราสอนทุกวันนี้ เราเริ่มที่ใจ หรือเริ่มที่ใคร ถ้าสอนเอามันส์ เพื่อความแข็งขันตามหลักสูตร นักเรียนนั่งหน้าบูด นั่นแสดงว่าหลักสูตรใช้ไม่ได้ หรือไม่ครูก็สอนไม่ดี แต่ถ้าสอนแล้วเด็กยิ้มแย้มแจ่มใส แม้จะแถกไถออกนอกเรื่องนอกหลักสูตรบ้าง นี่อาจเป็นการเริ่มที่ใจอย่างหนึ่งก็ได้จริงไหมคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น